Verdomme he, ik heb straks een gesprek met Rosanne en ik heb weer niks gedaan. Angst komt bij me op, moet ik nu gewoon zo snel mogelijk alles doen? Moet ik ervoor zorgen dat we iets hebben om te bespreken en dat ik wel aan de social media heb gewerkt? Ik wil laten zien dat ik gecommit ben, maar eigenlijk heb ik de afgelopen twee dagen alleen maar twee Netflix series gekeken; verdomme, ik word zo moe van mijzelf.. “ik kan ook niks”, zegt mijn monkey. Misschien zal ze het niet zo erg vinden aangezien de gekte rondom het Coronavirus; het is logisch dat ik hierdoor een beetje van de kaart ben geraakt toch? Misschien kijken we wel weer gewoon vooruit over hoe we het de aankomende tijd zo slim mogelijk kunnen aanpakken. Ok, om het gevoel te hebben dat ik nog iets gedaan heb, schrijf ik wel een aantal punten op die we kunnen bespreken, maar eerst wil ik nog foto’s bewerken, dan doe ik tenminste iets.
Oke we spreken elkaar aan de telefoon en tot mijn verbazing wordt het gesprek niet expliciet gestart over het Virus of over de dingen die ik niet gedaan heb. Er wordt oprecht geïnteresseerd aan mij gevraagd hoe het in Londen was, dat is nog wel een oke start van het gesprek en ik kan mijzelf nu een beetje open stellen. Ik voel dat het krampachtige gevoel in mijn lijf wat minder wordt en vervolgens spreken we over hoe het nu gaat. De impact van het virus treft ons allemaal, maar we gaan hier verschillend mee om. Het missen van persoonlijk contact, het hebben van gesprekken die alleen maar hierover gaan, het ten onder gaan van je business, of misschien wel getroffen worden door het virus. We kunnen alleen doen wat we kunnen om ons hoofd boven water te houden. Toch, toen Rosanne mij erop wees dat mijn houding tegenover het werk en de omstandigheden voortkomt uit mijn eigen keuzes die ik hierover maak, ontstond er een opening.
Fuck he, hoezo laat ik mezelf terugvallen in oude patronen? Waarom doe ik mezelf pijn bij niet het werk te doen en de afspraken na te komen? Het is makkelijker om een leven te leiden of eigenlijk lijden waarin we alles maar gewoon aan ons voorbij laten gaan, settelen voor de prima baan en werken tot het pensioen om dan te starten met leven; denk er eens over na hoe een onzin dit eigenlijk is. In mijn omgeving hoor ik mensen regelmatig zeggen dat ze nog maar zoveel jaar hoeven te werken tot zij met pensioen kunnen, is dit dan het doel van het leven?
Niemand dwingt mij om bepaalde dingen te doen en ik heb mijn eigen keuzes hierin, toch voelt dit niet altijd zo.. Waarom? Wil ik mijn leven echt laten leiden door verwachtingen van anderen, verwachtingen die ik van mijzelf heb, of verwachtingen die ik DENK dat anderen van mij hebben? Ik merk dat ik in struggle met mijzelf ben.. Hoe kan ik iets doen als ik geen connectie voel met datgene dat ik doe; Rosanne vraagt naar mijn WHY en dit maakt me alleen nog maar meer confused.. moet ik hier het antwoord op weten? Later in het gesprek realiseer ik mij dat ik mij gerust ook bij de kleine dingen die ik doe kan afvragen wat de reden is dat ik deze doe. Dit kan een drijfveer zijn om betekenis aan mijn acties te geven.
De harde realisatie dat het er vaak niet om gaat dat we iets niet kunnen, maar dat het gewoon kennelijk niet belangrijk genoeg voor ons is, liet mij inzien dat het dus ook niet erg is om bepaalde keuzes te maken en hier eerlijk over te zijn. Als ik maar een beetje doe alsof het mij wat uitmaakt en door blijf modderen in datgene wat ik aan het doen ben, dan ga ik heel veel aan mezelf lopen trekken (en ook waarschijnlijk anderen) wat eigenlijk het weggooien van energie is. Door eerlijke en daadkrachtige keuzes te maken vanuit moed in plaats vanuit angst, hebben we er allemaal meer aan, ondanks dat dit in eerste instantie misschien niet het makkelijkste pad is.
In het boek van Jordan Peterson, The Twelve Rules for Life, spreekt hij over dat we voor onszelf zouden moeten behandelen als iets of iemand waar wij zorg over dragen. Het blijkt zelfs dat we vaak zelfs nog beter voor onze huisdieren zorgen als voor onszelf. Wat eigenlijk onzin is aangezien onze huisdieren zelfs nog zouden willen dat we goed voor onszelf zorgen. Bij goed voor jezelf te zorgen, ontstaat er een betere invloed op je omgeving. Hierbij hoort; eerlijk zijn naar jezelf.
Er gebeuren dingen om ons heen, de wereld is een onzekere plek, wat vooral de afgelopen tijd sterk duidelijk is geworden. De ene dag is het zonnig en de andere dag regent het, ben jij iemand die hierdoor zijn leven laat bepalen of kies jij er zelf voor hoe jouw dag eruit gaat zien? Stel je eens voor dat je morgen dodelijk ziek wordt en je ineens niets meer zou kunnen… wat zou je dan wel willen doen, maar niet meer kunnen? We lopen allemaal tegen obstakels aan en het gaat er dus echt hoe we hiermee omgaan.. kruip jij weg achter een netflix serie? Of grijp je de stier bij de hoorns en ga je stappen zetten om iets te maken van je leven?
